Χάνουμε καθημερινά την αίσθηση και τον σκοπό της ζωής μας. Συνεχής σκέψεις κατακλύζουν καθημερινά το μυαλό μας, και αν όχι αφηνόμαστε σε μια καθημερινή ρουτίνα με σταθερές και τυποποιημένες ενέργειες, χωρίς οράματα και δυναμική εξέλιξης, χωρίς αίσθηση και άρωμα ζωής. Απολαύσεις φυσικές, αγαθές, ενάρετες και συναισθηματικά δυνατές αφήνουμε να χάνονται μέσα στον ανελέητο χρόνο που περνάει γρήγορα και αδυσώπητα.
Που είναι όλες αυτές οι παραπάνω έννοιες, ίσως να αναρωτηθούμε, και ποιος είναι εν τέλει ο σκοπός της έμβιας ζωής μας; Ποιές είναι οι χαρές που χάνουμε και πρέπει να απολαύσουμε;
Τι αλήθεια χάνουμε καθημερινά από την ζωή μας, όταν ζούμε μονάχα την διαδικασία της καθημερινής ρουτίνας. Σήμερα όπου ο κόσμος τόσο μίκρυνε και οι επικοινωνίες απλοποιήθηκαν, εμείς συνεχίζουμε να παραμένουμε εγκλωβισμένοι μέσα στο καβούκι του εγωισμού μας, των κακών συνηθειών μας, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τον κίνδυνο που εγκυμονούν αυτές οι σκέψεις και οι ενέργειες μας, οδηγώντας ασυναίσθητα τον εαυτό μας συνεχώς στο ίδιο σημείο στην ίδια κατάληξη… που δηλαδή… εκεί στο καθημερινό, στο επιπόλαιο, στο τετριμμένο, στο εγωιστικό, στον μονόπλευρο εαυτό μας, σε μια ζωή ρουτίνας εγωιστικής και εγωκεντρικής διάθεσης και αντιμετώπισης.
Τι φταίει τελικά για όλα αυτά;
Η αγωγή μας, η μικρή και ελάχιστη κοινωνική ή ψυχική μας καλλιέργεια;
Ζούμε σε ένα κοινωνικό περίγυρο τόσο «μεγάλο» μα τόσο «μικρό» και αγωνιζόμαστε απεγνωσμένα να επιβάλουμε έμμεσα ή άμεσα το ΕΓΩ μας. Να ακούν την φωνή μας, να δέχονται τις συμβουλές μας, να υποκλίνονται στην ανωτερότητα μας, να σκύβουν το κεφάλι στην ύπαρξη μας…. και εμείς να χάνουμε το νόημα και την αίσθηση της ζωής…
Αξίζει αυτός ο τρόπος ζωής που ακολουθούμε;
Της μισαλλοδοξίας, της υπερηφάνειας, του κομπασμού, της εγωκεντρικότητας, του συμφέροντος. Τι μοιραζόμαστε τελικά με τους συνανθρώπους μας;
Mοιραζόμαστε την αγάπη, το ενδιαφέρον την ενθάρρυνση, τον θετικό τρόπο σκέψης για τον εαυτό μας αλλά και για τον συνάνθρωπό μας και κατ’ επέκταση για όλα τα «ζωντανά» της πλάσης ή μοιραζόμαστε το μίσος, τον εγωισμό, την αυτοπροβολή, την κακία, τον φθόνο, και το ψέμα;
«Είναι λοιπόν η ψυχή μας ο στίβος της αδιάκοπης πάλης μεταξύ του αγαθού και του κακού. Στα χρόνια της νεότητας η πάλη αυτή είναι ιδιαιτέρως πεισματώδης. Συν το χρόνο γίνετε λιγότερο σκληρή, αλλά ποτέ δεν μπορούμε να πούμε θετικά ότι τερματίζετε.
Αλλά ποιος πολεμά εναντίον μας;»
«Είναι σαν ένα αόρατο βάρος, που άθελα σου σε τραβά προς τα σκοτεινά και τα τρομακτικά βάθη της αμαρτίας… μια ροπή προς το κακό» [1]
Είναι γι’ αυτό πλασμένος - προορισμένος ο άνθρωπος, ή έχει την δύναμη - την θέληση να προορίσει την ζωή του για ανώτερες διαθέσεις και σκοπούς, για δυνατά οράματα, και ανώτερες αισθήσεις ψυχής, σκέψης και ζωής ώστε να μοιράζετε μόνο τα καλά της ζωής του.
Μπορεί να αποβάλει την κατώτερη φύση του και να ορίσει ανώτερους σκοπούς εξέλιξης για την αίσθηση της ζωής του;
«Πόσοι από εμάς δεν βάζουμε τις μπανάνες και τα μήλα σε παλιά γδαρμένα πλαστικά μπολ, ενώ τα όμορφα πιάτα μας παραμένουν κλειδωμένα στο ντουλάπι; Και κάποια στιγμή πεθαίνουμε και αφήνουμε τα πορσελάνινα σερβίτσια στα παιδιά μας, για να μπορέσουν να τα σπάσουν με την ησυχία τους! Μα επιτέλους! Αν έχετε κάτι όμορφο, σπάστε το εσείς οι ίδιοι… απολαύστε ότι έχετε…» [2]
Ας απολαύσουμε την ζεστασιά του ήλιου, την γλύκα της καλοσύνης, την ομορφιά της κατανόησης, το άρωμα ενός λουλουδιού, την υπέροχη θέα του ηλιοβασιλέματος, την δύναμη ενός καλού λόγου για τον «οποιοδήποτε» για το «οτιδήποτε», την ανωτερότητα της ευγένειας, την δύναμη της υπομονής, ας αφουγκραστούμε το όμορφο θρόισμα των φύλλων, της θάλασσας, το φιλικό άγγιγμα του συνανθρώπου… και τόσα άλλα άπειρα για να μας κάνουν να αισθανθούμε την ζωή, να νοιώσουμε το νόημα και την αίσθηση της ζωής… της πραγματικής ζωής
…της απέραντης αισιοδοξίας και ευτυχίας…
και να γίνουμε επαναστάτες ενάντια στην κακή μας ροπή…
_________________________________________________________
[1] Timothy Toth «Η πιο υπέροχη νίκη» παράγ. Η μάχη της ψυχής σελ. 62
[2] Andrew Mattews «άκου την καρδιά σου» παράγ. Απολαύστε ότι έχετε σελ. 64
Που είναι όλες αυτές οι παραπάνω έννοιες, ίσως να αναρωτηθούμε, και ποιος είναι εν τέλει ο σκοπός της έμβιας ζωής μας; Ποιές είναι οι χαρές που χάνουμε και πρέπει να απολαύσουμε;
Τι αλήθεια χάνουμε καθημερινά από την ζωή μας, όταν ζούμε μονάχα την διαδικασία της καθημερινής ρουτίνας. Σήμερα όπου ο κόσμος τόσο μίκρυνε και οι επικοινωνίες απλοποιήθηκαν, εμείς συνεχίζουμε να παραμένουμε εγκλωβισμένοι μέσα στο καβούκι του εγωισμού μας, των κακών συνηθειών μας, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τον κίνδυνο που εγκυμονούν αυτές οι σκέψεις και οι ενέργειες μας, οδηγώντας ασυναίσθητα τον εαυτό μας συνεχώς στο ίδιο σημείο στην ίδια κατάληξη… που δηλαδή… εκεί στο καθημερινό, στο επιπόλαιο, στο τετριμμένο, στο εγωιστικό, στον μονόπλευρο εαυτό μας, σε μια ζωή ρουτίνας εγωιστικής και εγωκεντρικής διάθεσης και αντιμετώπισης.
Τι φταίει τελικά για όλα αυτά;
Η αγωγή μας, η μικρή και ελάχιστη κοινωνική ή ψυχική μας καλλιέργεια;
Ζούμε σε ένα κοινωνικό περίγυρο τόσο «μεγάλο» μα τόσο «μικρό» και αγωνιζόμαστε απεγνωσμένα να επιβάλουμε έμμεσα ή άμεσα το ΕΓΩ μας. Να ακούν την φωνή μας, να δέχονται τις συμβουλές μας, να υποκλίνονται στην ανωτερότητα μας, να σκύβουν το κεφάλι στην ύπαρξη μας…. και εμείς να χάνουμε το νόημα και την αίσθηση της ζωής…
Αξίζει αυτός ο τρόπος ζωής που ακολουθούμε;
Της μισαλλοδοξίας, της υπερηφάνειας, του κομπασμού, της εγωκεντρικότητας, του συμφέροντος. Τι μοιραζόμαστε τελικά με τους συνανθρώπους μας;
Mοιραζόμαστε την αγάπη, το ενδιαφέρον την ενθάρρυνση, τον θετικό τρόπο σκέψης για τον εαυτό μας αλλά και για τον συνάνθρωπό μας και κατ’ επέκταση για όλα τα «ζωντανά» της πλάσης ή μοιραζόμαστε το μίσος, τον εγωισμό, την αυτοπροβολή, την κακία, τον φθόνο, και το ψέμα;
«Είναι λοιπόν η ψυχή μας ο στίβος της αδιάκοπης πάλης μεταξύ του αγαθού και του κακού. Στα χρόνια της νεότητας η πάλη αυτή είναι ιδιαιτέρως πεισματώδης. Συν το χρόνο γίνετε λιγότερο σκληρή, αλλά ποτέ δεν μπορούμε να πούμε θετικά ότι τερματίζετε.
Αλλά ποιος πολεμά εναντίον μας;»
«Είναι σαν ένα αόρατο βάρος, που άθελα σου σε τραβά προς τα σκοτεινά και τα τρομακτικά βάθη της αμαρτίας… μια ροπή προς το κακό» [1]
Είναι γι’ αυτό πλασμένος - προορισμένος ο άνθρωπος, ή έχει την δύναμη - την θέληση να προορίσει την ζωή του για ανώτερες διαθέσεις και σκοπούς, για δυνατά οράματα, και ανώτερες αισθήσεις ψυχής, σκέψης και ζωής ώστε να μοιράζετε μόνο τα καλά της ζωής του.
Μπορεί να αποβάλει την κατώτερη φύση του και να ορίσει ανώτερους σκοπούς εξέλιξης για την αίσθηση της ζωής του;
«Πόσοι από εμάς δεν βάζουμε τις μπανάνες και τα μήλα σε παλιά γδαρμένα πλαστικά μπολ, ενώ τα όμορφα πιάτα μας παραμένουν κλειδωμένα στο ντουλάπι; Και κάποια στιγμή πεθαίνουμε και αφήνουμε τα πορσελάνινα σερβίτσια στα παιδιά μας, για να μπορέσουν να τα σπάσουν με την ησυχία τους! Μα επιτέλους! Αν έχετε κάτι όμορφο, σπάστε το εσείς οι ίδιοι… απολαύστε ότι έχετε…» [2]
Ας απολαύσουμε την ζεστασιά του ήλιου, την γλύκα της καλοσύνης, την ομορφιά της κατανόησης, το άρωμα ενός λουλουδιού, την υπέροχη θέα του ηλιοβασιλέματος, την δύναμη ενός καλού λόγου για τον «οποιοδήποτε» για το «οτιδήποτε», την ανωτερότητα της ευγένειας, την δύναμη της υπομονής, ας αφουγκραστούμε το όμορφο θρόισμα των φύλλων, της θάλασσας, το φιλικό άγγιγμα του συνανθρώπου… και τόσα άλλα άπειρα για να μας κάνουν να αισθανθούμε την ζωή, να νοιώσουμε το νόημα και την αίσθηση της ζωής… της πραγματικής ζωής
…της απέραντης αισιοδοξίας και ευτυχίας…
και να γίνουμε επαναστάτες ενάντια στην κακή μας ροπή…
_________________________________________________________
[1] Timothy Toth «Η πιο υπέροχη νίκη» παράγ. Η μάχη της ψυχής σελ. 62
[2] Andrew Mattews «άκου την καρδιά σου» παράγ. Απολαύστε ότι έχετε σελ. 64
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου