Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Αναζτηώντας τον Χριστό...

Για άλλη μια φορά το ίδιο παραμύθι, μια ωραία ιστορία, κάτι που βαριέμαι να διαβάσω, ένα από τα ίδια ή ένα από αυτά που δεν με ενδιαφέρουν ή καλά τα ξέρω αυτά ή δεν βαριέσαι, ή καλά το διάβασα... ας συνεχίσουμε τα ίδια, ή, ή, ή ή
Και όμως ναι και πάλι ξανά και ξανά και ξανά και ξανά όπως ο μικρός, μηδαμινός άνθρωπος που βρίσκεται «κολλημένος» στα ίδια, με τα ίδια δεσμά, τις ίδιες αλυσίδες, ένα φορτίο ως μπίλια βαρυποινίτη που γράφει «ΕΓΩ» που δεν λέει να αποτινάξει γιατί δεν το μπορεί ή δεν το θέλει ?
Τον στοιχειώνουν όπως πάντα τα ίδια συναισθήματα: η αγωνία, ο τρόμος, ο φόβος, οι απειλές, η αβεβαιότητα ένα πλέγμα...καθημερινότητας....
Πού είναι επιτέλους η χαρά της ζωής, που είναι το φώς, που είναι η γαλήνη, που είναι η ευτυχία... ; 
Πρόσκαιρα καμωμένα όλα μέσα στην εφήμερη απόλαυση, πρόσκαιρα καμωμένα μέσα στην δίνη της κατανάλωσης, του χρηματισμού και του μεγάλου «ΕΓΩ»
Ποιός μπορεί πλέον να δει τον φωτεινό αστέρα, ποιός μπορεί να πιστέψει στον Κύριο με όλη του την ψυχή με όλο του το είναι... ;
Μια συνεχή αναζήτηση από την γέννηση του ανθρώπου μέχρι και σήμερα, ζώντας μέσα στον ίδιο φαύλο κύκλο, με τα ίδια πάθη, τις ίδιες αδυναμίες, τα ίδια ελλατώματα εγωισμού, δόξας, χρηματισμού, κυριαρχίας, επιβολής, αλαζονείας, πολέμων, καταστροφών, ανωμαλιών, γκέτων, υποκρισίας, ψεύδους...
Ένας άνθρωπος πλανεμένος, ένας άνθρωπος προικισμένος, ένας άνθρωπος ταραγμένος, ένας άνθρωπος χαμένος...
Αναζητώντας τον Χριστό, τον Κύριο, το φώς της απόλυτης ταπείνωσης. Άραγε θα τον συναντήσουμε για να τον προσκυνήσουμε στην Αγία φάτνη Του και να του ψιθυρίσουμε με συναίσθηση και ταπείνωση, με ρίγη και τρόμο, με πόνο και δάκρυα στα μάτια «Κύριε συγχώρεσε μας για όλα αυτά που κάναμε, κάνουμε και θα κάνουμε» δείξε μας τον δρόμο, πάρε μας στα χέρια σου, γιατί ακόμα σε ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ εκεί που δεν υπάρχεις, χάσαμε τον δρόμο, χάσαμε το μονοπάτι, χάσαμε τις αξίες μας και ξεχάσαμε όλα αυτά που μας δίδαξες.
Εσύ που ως Θεός έγινες άνθρωπος, που ταπεινώθηκες, εφτελίστηκες, σταυρώθηκες για την αγάπη της υπέρλαμπρης ζώσης δημιουργίας σου για μας τον «Άνθρωπο» και όχι για το «ΕΓΩ» που μας έβγαλε από τον παράδεισο και μας οδήγησε στην πλάνη...
Εσύ που ήρθες για να ενώσεις ξανά την γη με τον ουρανό, να καταργήσεις τον θάνατο και να μας αναγεννήσεις...
Και εμείς ακόμα σε αναζητούμε, αν  αναζητούμε, πολλοί σε ξεχάσανε, δεν σε αναζητούνε πλέον για αυτό  και είμαστε εδώ στον ίδιο φαύλο κύκλο αυτής της μίζερης μικρής και άθλιας ζωής δουλομένης στις αμαρτίες της φθαρτής μας επίγειας ζωής μας...
Μπορούν να μας πάρουν τα σπίτια, τα χρήματα, την περιουσία μας, την ζωή μας  αλλά δεν μπορούν ποτέ να μας πάρουν  αν  εμείς δεν τα δώσουμε: Την ψυχή μας, το πνεύμα μας, τις αξίες μας, τα ιδανικά μας, την αξιοπρέπεια μας, την τιμή μας, τα πιστεύω μας, εσένα Κύριε, τον Χριστό μας...
Όπου υπάρχει Χριστός, δεν υπάρχει φόβος, τρόμος, ανασφάλειες. Γεννήθηκε, δίδαξε και έδειξε αυτό που αναζητάμε ως πρόσκαιροι, μικροί και αδύναμοι βρίσκετε κοντά του, κοντά σου, κοντά μας, αρκεί να τον αναζητήσουμε προσανατολιζμένοι σωστά, εκεί που φωτίζει το υπέρλαμπρο φώς της Βηθλεέμ, εκεί που είναι η Αγάπη Σου...
Ας αναγεννηθούμε αυτές τις μέρες, ας πάρουμε δύναμη από την Αγάπη Του, και ας πορευτούμε με την Ευλογία Του αφήνοντας μακρυά μας όλα εκείνα που μας φοβίζουν και ας κάνουμε πράξη όλα εκείνα που μας δίδαξες, μας τιμούν...
Καλές γιορτές με Αγάπη
Γιώργος Λεονταράς
"Ο Θεός, ο προαιώνιος, ο πατέρας των πάντων, ο άϋλος, άκτιστος και ασώματος, γεννάται σε σπήλαιο.
Ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης, το φως των εσκοτισμένων, χωρείται στην φάτνη. Ο υπεράγνωστος, απρόσιτος στην ουσία, ασύλληπτος από το νου και αχώρητος μέσα στο σύμπαν, σπαργανώνεται με ράκη σαν θνητός. Αυτός που έβρεξε το μάννα στην έρημο, τρέφεται με μητρικό γάλα. Ο άναρχος, άρχεται. Ο άσαρκος Λόγος, σαρκώνεται. Ταπεινώνει αταπεινώτως, το αταπείνωτο ύψος του και συγκαταβαίνει με τρόπο άφραστο και ακατάληπτο.
Ενώ είναι τέλειος Θεός, γίνεται τέλειος άνθρωπος και πραγματώνει το μέγιστο μυστηριακό και σωτήριο έργο όλων των αιώνων. Διότι τίποτε δεν είναι μεγαλύτερο από το να γίνει ο Θεός άνθρωπος. Η ασύλληπτη και απερινόητη αγάπη του θεού για το πλάσμα του τον οδηγεί στο θαύμα των θαυμάτων, στο μυστήριο των μυστηρίων. Την απαθή σμίκρυνση του απείρου μεγαλείου της δόξης Του. Την άφατο κένωση της αφαντάστου παντοδυναμίας Του.

Ο νους διαρρηγνύεται, στην προσπάθεια του να συλλάβει το απερίνοητο. Η ύπαρξη εισάγεται στην θεία τρέλα της πίστεως. Οι ουρανοί συναντούν την γη. Το άπειρο εισχωρεί στο πεπερασμένο. Η ταπεινή φάτνη μεγαλύνει την Χριστιανική ομολογία. Αποκαλύπτει την μωρία, την πτωχεία του πνεύματος και το μεγαλείο της Εκκλησίας. Ο νηπιάσας θεός, διαλύει τις αιχμές του ορθολογισμού και ανοίγει τον δρόμο της σοφής αγνωσίας και της άσοφης γνώσης. Ο Θεός μεταλαμβάνει την ανθρώπινη σάρκα. Ενώνεται με το σώμα. Το προσλαμβάνει και το Θεοποιεί. Το ανασταίνει και το αθανατοποιεί. Κατεβαίνει από τον ουρανό και ανοίγει την δυνατότητα κοινωνίας ουρανού και γής ενώσεως Θεού και ανθρώπου.

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Τι είναι ο άνθρωπος;


Ο άνθρωπος είναι η εικόνα του Θεού. «Λίγο κατώτερος από τους ασώματους αγγέλους» (MG55,116)[2], προικισμένος με την προαίρεση και επομένως ελεύθερος στην εκλογή των πράξεων του. Σ' αυτό άλλωστε οι άνθρωποι «υπερέχουμε από τα ζώα, στο ότι γνωρίζουμε την κακία και την αρετή και στο ότι έχουμε επίγνωση του κακού και δεν αγνοούμε το καλό» (MG 54,606).

Είναι δισύνθετος και αποτελείται από το υλικό σώμα και τη «νοητή» (πνευματική) ψυχή (MG56,182). Ο Θεός σαν άριστος τεχνίτης συνέδεσε την άυλη ψυχή με το σώμα (MG 53,117). Με την ψυχή συγγενεύει και επικοινωνεί με τις ουράνιες δυνάμεις, και με τις αισθήσεις του σώματος επικοινωνεί με τα υλικά και επίγεια, αποτελώντας έτσι το σύνδεσμο ανάμεσα στους δύο κόσμους (MG56,182.60,238).

Η αξία του ανθρώπου;
Ο άνθρωπος δεν είναι γήινο φυτό αλλά ουράνιο (Πλάτων) , η ψυχή του είναι Θεοειδής (Φαίδων).

Η υπεροχή του ανθρώπου από τα ζώα και τα άλλα κτίσματα;
Ο άνθρωπος είναι λογικό ζώο, γιατί διαθέτει τον προφορικό λόγο και τη λογική σκέψη (MG49,291-292). Επί πλέον έχει ψυχή, που τρέφεται με τον πνευματικό λόγο (MG 56,121). Παρόλο που τα ζώα έχουν μεγαλύτερη σωματική δύναμη, δυνατότερη όραση και μεγαλύτερη ταχύτητα στα πόδια, εν τούτοις ο άνθρωπος τα υποτάσσει όλα και με τη μεγάλη του εξυπνάδα αξιοποιεί το καθένα απ΄ αυτά κατά τον πλέον αποδοτικό τρόπο. Τα ζώα έχουν τα όπλα τους στο σώμα, ενώ ο άνθρωπος που είναι ήμερο ζώο, τα έχει έξω από το σώμα του, για να τα χρησιμοποιεί, όταν είναι ανάγκη και να είναι ελεύθερος και ευκίνητος. Αλλά και στο σώμα υπερέχει ο άνθρωπος, γιατί ο Θεός τον κατασκεύασε ισάξιο με την ευγένεια της ψυχής και κατάλληλο να υπακούει στα προστάγματα της (MG 49,124-125).

Αν ο Θεός επέτρεψε η ζωή των ανθρώπων πάνω στη γη να είναι σύντομη, πολύ συντομότερη από τη ζωή και την ηλικία του ήλιου, των άστρων και της γης, το έκαμε, γιατί «ο Αδάμ αποσκίρτησε από το Θεό από ανόητη υπερηφάνεια», και έπρεπε και αυτός και οι απόγονοι του να σωφρονισθούν και να ταπεινωθούν. Μας έδωσε όμως αθάνατη ψυχή, που δεν διαλύεται ποτέ, όπως το σώμα, και επομένως υπερτερούμε και στο σημείο αυτό από όλα τα υλικά κτίσματα, τα οποία έχουν όλα τέλος (MG 54,635).

Την αξία του ανθρώπου φανερώνει και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του Θεού γι' αυτόν.

Ο άνθρωπος δεν είναι πηγή ζωής, αλλά δεκτικός ζωής (MG 59,55). Από άποψη σωματική και υλική είναι το ευτελέστερο από όλα τα όντα (MG 56,37). Υπερηφανεύεται, ενώ είναι μηδαμινός (MG 56,37) συγγενής με το χώμα και όμοιος κατά την ουσία με τη στάχτη. Μοιάζει με το όνειρο, με κάποια περαστική εικόνα (MG 55,324-325), με τη σκιά, τον καπνό, το ξερό χορτάρι (MG 51,69. 56,125,460), με τα ορμητικά ρεύματα των ποταμών που κυλούν βιαστικά προς τα κάτω (MG 61,255).

Είναι φθαρτός, θνητός, πρόσκαιρος, βραχύβιος (MG 55,460. 55,502), και ψεύτικος (MG 55-324-325). Είναι τόση διαφορά ανάμεσα στη φύση του Θεού και στη φύση του ανθρώπου, ώστε δε μπορεί ο νους να τη συλλάβει (MG48,715. 47,383). Όλα τα ανθρώπινα φεύγουν και χάνονται (MG 55,460.56,125). Η ανθρώπινη φύση είναι ασταθής και ευμετάβλητη. «Σήμερα πλούσιος και αύριο φτωχός, σήμερα υγιής και αύριο άρρωστος, σήμερα χαρούμενος και αύριο λυπημένος, σήμερα δοξασμένος και αύριο ατιμασμένος, σήμερα νέος και αύριο γέρος...Η ομορφιά σπεύδει προς την ασχήμια και η δύναμη προς την αδυναμία...Γιατί λοιπόν παριστάνεις το σπουδαίο, άνθρωπε;» (MG56,125.61,255)

Επειδή μας χάρισε μεγάλες δωρεές και πολλά χαρίσματα ο Θεός, υπάρχει κίνδυνος να κυριευθούμε από έπαρση και υπερηφάνεια. Γι αυτό έκαμε τη φύση μας ευτελή, ώστε να αναγκαζόμαστε να είμαστε ταπεινοί και μετριόφρονες (MG 55,460.51,69).
__________________________________________________________
[1] Οι απαντήσεις στα ερωτήματα είναι τα σημακτικότερα αποσπάσματα που επέλεξα από το Βιβλίο του Β. Χαρώνη και Ουρ. Λαναρά, Παιδαγωγική Ανθρωπολογία του Ιω. Χρυσοστόμου, 1993, τόμος Α', σ. 39 ως 47

[2] MG: MIGNE PATROLOGIA GRAECA (του συγγραφέως MIGNEΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ) CURUS COMPLETUS (πλήρης σειρά), τόμοι 47-64, έκδοση J.P. MIGNE, Παρίσι 1857-1862.

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Αίσθηση ζωής

 
Χάνουμε καθημερινά την αίσθηση και τον σκοπό της ζωής μας. Συνεχής σκέψεις κατακλύζουν καθημερινά το μυαλό μας, και αν όχι αφηνόμαστε σε μια καθημερινή ρουτίνα με σταθερές και τυποποιημένες ενέργειες, χωρίς οράματα και δυναμική εξέλιξης, χωρίς αίσθηση και άρωμα ζωής. Απολαύσεις φυσικές, αγαθές, ενάρετες και συναισθηματικά δυνατές αφήνουμε να χάνονται μέσα στον ανελέητο χρόνο που περνάει γρήγορα και αδυσώπητα.

Που είναι όλες αυτές οι παραπάνω έννοιες, ίσως να αναρωτηθούμε, και ποιος είναι εν τέλει ο σκοπός της έμβιας ζωής μας; Ποιές είναι οι χαρές που χάνουμε και πρέπει να απολαύσουμε;

Τι αλήθεια χάνουμε καθημερινά από την ζωή μας, όταν ζούμε μονάχα την διαδικασία της καθημερινής ρουτίνας. Σήμερα όπου ο κόσμος τόσο μίκρυνε και οι επικοινωνίες απλοποιήθηκαν, εμείς συνεχίζουμε να παραμένουμε εγκλωβισμένοι μέσα στο καβούκι του εγωισμού μας, των κακών συνηθειών μας, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τον κίνδυνο που εγκυμονούν αυτές οι σκέψεις και οι ενέργειες μας, οδηγώντας ασυναίσθητα τον εαυτό μας συνεχώς στο ίδιο σημείο στην ίδια κατάληξη… που δηλαδή… εκεί στο καθημερινό, στο επιπόλαιο, στο τετριμμένο, στο εγωιστικό, στον μονόπλευρο εαυτό μας, σε μια ζωή ρουτίνας  εγωιστικής και εγωκεντρικής διάθεσης και αντιμετώπισης.

Τι φταίει τελικά για όλα αυτά;
Η αγωγή μας, η μικρή και ελάχιστη κοινωνική ή ψυχική μας καλλιέργεια;

Ζούμε σε ένα κοινωνικό περίγυρο τόσο «μεγάλο» μα τόσο «μικρό» και αγωνιζόμαστε απεγνωσμένα να επιβάλουμε έμμεσα ή άμεσα το ΕΓΩ μας. Να ακούν την φωνή μας, να δέχονται τις συμβουλές μας, να υποκλίνονται στην ανωτερότητα μας, να σκύβουν το κεφάλι στην ύπαρξη μας…. και εμείς να χάνουμε το νόημα και την αίσθηση της ζωής…

Αξίζει αυτός ο τρόπος ζωής που ακολουθούμε;
Της μισαλλοδοξίας, της υπερηφάνειας, του κομπασμού, της εγωκεντρικότητας, του συμφέροντος. Τι μοιραζόμαστε τελικά με τους συνανθρώπους μας;

Mοιραζόμαστε  την αγάπη, το ενδιαφέρον την ενθάρρυνση, τον θετικό τρόπο σκέψης για τον εαυτό μας αλλά και για τον συνάνθρωπό μας και κατ’ επέκταση για όλα τα «ζωντανά» της πλάσης ή μοιραζόμαστε το μίσος, τον εγωισμό, την αυτοπροβολή, την κακία, τον φθόνο, και το ψέμα;

«Είναι λοιπόν η ψυχή μας ο στίβος της αδιάκοπης πάλης μεταξύ του αγαθού και του κακού. Στα χρόνια της νεότητας η πάλη αυτή είναι ιδιαιτέρως πεισματώδης. Συν το χρόνο γίνετε λιγότερο σκληρή, αλλά ποτέ δεν μπορούμε να πούμε θετικά ότι τερματίζετε.

Αλλά ποιος πολεμά εναντίον μας;»
«Είναι σαν ένα αόρατο βάρος, που άθελα σου σε τραβά προς τα σκοτεινά και τα τρομακτικά βάθη της αμαρτίας… μια ροπή προς το κακό» [1]

Είναι γι’ αυτό πλασμένος - προορισμένος ο άνθρωπος, ή έχει την δύναμη - την θέληση να προορίσει την ζωή του για ανώτερες διαθέσεις και σκοπούς, για δυνατά οράματα, και ανώτερες αισθήσεις ψυχής, σκέψης και ζωής ώστε να μοιράζετε μόνο τα καλά της ζωής του.

Μπορεί να αποβάλει την κατώτερη φύση του και να ορίσει ανώτερους σκοπούς εξέλιξης για την αίσθηση της ζωής του;

«Πόσοι από εμάς δεν βάζουμε τις μπανάνες και τα μήλα σε παλιά γδαρμένα πλαστικά μπολ, ενώ τα όμορφα πιάτα μας παραμένουν κλειδωμένα στο ντουλάπι; Και κάποια στιγμή πεθαίνουμε και αφήνουμε τα πορσελάνινα σερβίτσια στα παιδιά μας, για να μπορέσουν να τα σπάσουν με την ησυχία τους! Μα επιτέλους! Αν έχετε κάτι όμορφο, σπάστε το εσείς οι ίδιοι… απολαύστε ότι έχετε…» [2]

Ας απολαύσουμε την ζεστασιά του ήλιου, την γλύκα της καλοσύνης, την ομορφιά της κατανόησης, το άρωμα ενός λουλουδιού, την υπέροχη θέα του ηλιοβασιλέματος, την δύναμη ενός καλού λόγου για τον «οποιοδήποτε» για το «οτιδήποτε», την ανωτερότητα της ευγένειας, την δύναμη της υπομονής, ας αφουγκραστούμε το όμορφο θρόισμα των φύλλων,  της θάλασσας, το φιλικό άγγιγμα του συνανθρώπου… και τόσα άλλα άπειρα για να μας κάνουν να αισθανθούμε την ζωή, να νοιώσουμε το νόημα και την αίσθηση της ζωής… της πραγματικής ζωής

…της απέραντης αισιοδοξίας και ευτυχίας…
και να γίνουμε επαναστάτες ενάντια στην κακή μας ροπή…
_________________________________________________________
[1] Timothy Toth «Η πιο υπέροχη νίκη» παράγ. Η μάχη της ψυχής σελ. 62
[2] Andrew Mattews «άκου την καρδιά σου» παράγ. Απολαύστε ότι έχετε σελ. 64