Αναζτηώντας τον Χριστό...

Για άλλη μια φορά το ίδιο παραμύθι, μια ωραία ιστορία, κάτι που βαριέμαι να διαβάσω, ένα από τα ίδια ή ένα από αυτά που δεν με ενδιαφέρουν ή καλά τα ξέρω αυτά ή δεν βαριέσαι, ή καλά το διάβασα... ας συνεχίσουμε τα ίδια, ή, ή, ή ή

Και όμως ναι και πάλι ξανά και ξανά και ξανά και ξανά όπως ο μικρός, μηδαμινός άνθρωπος που βρίσκεται «κολλημένος» στα ίδια, με τα ίδια δεσμά, τις ίδιες αλυσίδες, ένα φορτίο ως μπίλια βαρυποινίτη που γράφει «ΕΓΩ» που δεν λέει να αποτινάξει γιατί δεν το μπορεί ή δεν το θέλει ?

Τον στοιχειώνουν όπως πάντα τα ίδια συναισθήματα: η αγωνία, ο τρόμος, ο φόβος, οι απειλές, η αβεβαιότητα ένα πλέγμα...καθημερινότητας....
Πού είναι επιτέλους η χαρά της ζωής, που είναι το φώς, που είναι η γαλήνη, που είναι η ευτυχία... ; 

Πρόσκαιρα καμωμένα όλα μέσα στην εφήμερη απόλαυση, πρόσκαιρα καμωμένα μέσα στην δίνη της κατανάλωσης, του χρηματισμού και του μεγάλου «ΕΓΩ»

Ποιός μπορεί πλέον να δει τον φωτεινό αστέρα, ποιός μπορεί να πιστέψει στον Κύριο με όλη του την ψυχή με όλο του το είναι... ;

Μια συνεχή αναζήτηση από την γέννηση του ανθρώπου μέχρι και σήμερα, ζώντας μέσα στον ίδιο φαύλο κύκλο, με τα ίδια πάθη, τις ίδιες αδυναμίες, τα ίδια ελλατώματα εγωισμού, δόξας, χρηματισμού, κυριαρχίας, επιβολής, αλαζονείας, πολέμων, καταστροφών, ανωμαλιών, γκέτων, υποκρισίας, ψεύδους...

Ένας άνθρωπος πλανεμένος, ένας άνθρωπος προικισμένος, ένας άνθρωπος ταραγμένος, ένας άνθρωπος χαμένος...

Αναζητώντας τον Χριστό, τον Κύριο, το φώς της απόλυτης ταπείνωσης. Άραγε θα τον συναντήσουμε για να τον προσκυνήσουμε στην Αγία φάτνη Του και να του ψιθυρίσουμε με συναίσθηση και ταπείνωση, με ρίγη και τρόμο, με πόνο και δάκρυα στα μάτια «Κύριε συγχώρεσε μας για όλα αυτά που κάναμε, κάνουμε και θα κάνουμε» δείξε μας τον δρόμο, πάρε μας στα χέρια σου, γιατί ακόμα σε ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ εκεί που δεν υπάρχεις, χάσαμε τον δρόμο, χάσαμε το μονοπάτι, χάσαμε τις αξίες μας και ξεχάσαμε όλα αυτά που μας δίδαξες.

Εσύ που ως Θεός έγινες άνθρωπος, που ταπεινώθηκες, εφτελίστηκες, σταυρώθηκες για την αγάπη της υπέρλαμπρης ζώσης δημιουργίας σου για μας τον «Άνθρωπο» και όχι για το «ΕΓΩ» που μας έβγαλε από τον παράδεισο και μας οδήγησε στην πλάνη...

Εσύ που ήρθες για να ενώσεις ξανά την γη με τον ουρανό, να καταργήσεις τον θάνατο και να μας αναγεννήσεις...
Και εμείς ακόμα σε αναζητούμε, αν  αναζητούμε, πολλοί σε ξεχάσανε, δεν σε αναζητούνε πλέον για αυτό  και είμαστε εδώ στον ίδιο φαύλο κύκλο αυτής της μίζερης μικρής και άθλιας ζωής δουλομένης στις αμαρτίες της φθαρτής μας επίγειας ζωής μας...

Μπορούν να μας πάρουν τα σπίτια, τα χρήματα, την περιουσία μας, την ζωή μας  αλλά δεν μπορούν ποτέ να μας πάρουν  αν  εμείς δεν τα δώσουμε: Την ψυχή μας, το πνεύμα μας, τις αξίες μας, τα ιδανικά μας, την αξιοπρέπεια μας, την τιμή μας, τα πιστεύω μας, εσένα Κύριε, τον Χριστό μας...

Όπου υπάρχει Χριστός, δεν υπάρχει φόβος, τρόμος, ανασφάλειες. Γεννήθηκε, δίδαξε και έδειξε αυτό που αναζητάμε ως πρόσκαιροι, μικροί και αδύναμοι βρίσκετε κοντά του, κοντά σου, κοντά μας, αρκεί να τον αναζητήσουμε προσανατολιζμένοι σωστά, εκεί που φωτίζει το υπέρλαμπρο φώς της Βηθλεέμ, εκεί που είναι η Αγάπη Σου...

Ας αναγεννηθούμε αυτές τις μέρες, ας πάρουμε δύναμη από την Αγάπη Του, και ας πορευτούμε με την Ευλογία Του αφήνοντας μακρυά μας όλα εκείνα που μας φοβίζουν και ας κάνουμε πράξη όλα εκείνα που μας δίδαξες, μας τιμούν...

Καλές γιορτές με Αγάπη
Γιώργος Λεονταράς

"Ο Θεός, ο προαιώνιος, ο πατέρας των πάντων, ο άϋλος, άκτιστος και ασώματος, γεννάται σε σπήλαιο.
Ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης, το φως των εσκοτισμένων, χωρείται στην φάτνη. Ο υπεράγνωστος, απρόσιτος στην ουσία, ασύλληπτος από το νου και αχώρητος μέσα στο σύμπαν, σπαργανώνεται με ράκη σαν θνητός. Αυτός που έβρεξε το μάννα στην έρημο, τρέφεται με μητρικό γάλα. Ο άναρχος, άρχεται. Ο άσαρκος Λόγος, σαρκώνεται. Ταπεινώνει αταπεινώτως, το αταπείνωτο ύψος του και συγκαταβαίνει με τρόπο άφραστο και ακατάληπτο.

Ενώ είναι τέλειος Θεός, γίνεται τέλειος άνθρωπος και πραγματώνει το μέγιστο μυστηριακό και σωτήριο έργο όλων των αιώνων. Διότι τίποτε δεν είναι μεγαλύτερο από το να γίνει ο Θεός άνθρωπος. Η ασύλληπτη και απερινόητη αγάπη του θεού για το πλάσμα του τον οδηγεί στο θαύμα των θαυμάτων, στο μυστήριο των μυστηρίων. Την απαθή σμίκρυνση του απείρου μεγαλείου της δόξης Του. Την άφατο κένωση της αφαντάστου παντοδυναμίας Του.

Ο νους διαρρηγνύεται, στην προσπάθεια του να συλλάβει το απερίνοητο. Η ύπαρξη εισάγεται στην θεία τρέλα της πίστεως. Οι ουρανοί συναντούν την γη. Το άπειρο εισχωρεί στο πεπερασμένο. Η ταπεινή φάτνη μεγαλύνει την Χριστιανική ομολογία. Αποκαλύπτει την μωρία, την πτωχεία του πνεύματος και το μεγαλείο της Εκκλησίας. Ο νηπιάσας θεός, διαλύει τις αιχμές του ορθολογισμού και ανοίγει τον δρόμο της σοφής αγνωσίας και της άσοφης γνώσης. Ο Θεός μεταλαμβάνει την ανθρώπινη σάρκα. Ενώνεται με το σώμα. Το προσλαμβάνει και το Θεοποιεί. Το ανασταίνει και το αθανατοποιεί. Κατεβαίνει από τον ουρανό και ανοίγει την δυνατότητα κοινωνίας ουρανού και γής ενώσεως Θεού και ανθρώπου.